Bericht 6: Hetzelfde ondergaan

'U bent Rex Hofman?' zei de man.
'Ja.' zei ik.
De man, die Raymond Lemorne heette, had mijn advertentie gelezen. Waarom was hij me komen opzoeken?
'Weet u iets van haar?'
'Ja.'
Hij wou met me praten in zijn auto. Ik ging akkoord. Ik vroeg of ze dood was. Ze was dood. Ik ging achterin de auto zitten. Er kwam een besef dat ik deze man op zijn bek moest slaan. Lemorne startte en reed weg, zonder me iets te vragen. Hij wou met me praten op een rustige plaats. Hij stopte en draaide zijn raampje op een kier, reikte in de zak van zijn regenjas en hield een bosje sleutels omhoog. Ik herkende ze meteen: het waren de sleutels van de auto die Saskia aan het tankstation had meegenomen toen ze iets te drinken ging halen. Ik vroeg hem wat er met haar gebeurd was. Hij vertelde me dat hij me komen opzoeken was om me dat te vertellen. Maar er was maar één manier waarop hij dat kon doen. Door me hetzelfde te laten ondergaan. Dus ik zou dan ook doodgaan. Hij was gek. We zouden dus helemaal naar het total-station moeten rijden. Ofwel ging ik akkoord, ofwel kon ik uitstappen en dit alles vergeten. Ik ging mee. Het werd donker. Daar was het bord: Total 900 meter. Lemorne minderde vaart en parkeerde naast het grasveld. We stapten uit en gingen op het grasveld staan. Er was niemand anders. In zijn ene hand had hij een thermosfles, met de andere reikte hij me een plastic beker aan.
'Drink, er zit een slaapmiddel in.' zei hij.
Ik dronk het op, en hij vertelde wat er gebeurd was. Het verhaal was afgelopen. Het slaapmiddel werkte nog niet. En we wachtten.